Denge

Bugün Sevgi’min doğum günü... Gidişiyle beni gerçek dünyayı öğrenme gerçekliğiyle baş başa bırakmasının üstünden ise 11 yıl geçmiş. Ben şanslıyım, Sevgi’m, Sevgi’lim o benim annemdi...

Hayatı bir kadın zarafetinde kucaklayan, varlığıyla gittiği her yeri neşelendiren kahkaha dolu bir insan. Çok öğrendik beraber, çok öğretti. Bir insan hep mi neşeli olur? (Sonradan dış dünyanın asık suratlılığına alışmamı zorlaştırsa da!) Olurmuş, oluyormuş.

Herkesin annesi özeldir. Sevgi’mm de çok özeldi. Güzelliği her zaman kendiyle bütünleşen bir dünya. Adının gizeminde saklı kalmış bir duygunun gerçek dağıtıcısı...

Sonra bir gün gidiverdi bu dünyadan. Her birimize o sonsuz sevgisini bırakarak. Eskilerde çok üzüldüm buna, yaş kaç olursa olsun, anneler farklı. Ruh özlüyor, oturtamıyor; boşluğu doldurmak isterken bambaşka yönlere kayıyor toparlayamıyor. Sonra zamanla uyum sağlıyor. Ya da en azından bu çabayı gösteriyor. “Hayat bu!” denilen basit bir cümleyle gerçekle yüzleşiveriyor. Bunu anlatıyorum, hayatımda son dönem edindiğim örneklerle ve onların hayatla kavgaları adına önem taşıyor.

Demem o ki aslında “hayat bu!”...

Bir varlığın diğerine üstünlük kurma çatışmalarının dışında; muhteşem bir uyuma sahip. Buna ilk izin veren atalarımızın döneminden bugüne üstünlük yarışında enteresan bakış açımla eşitlik söz konusu....

Kısaca bu dünyada kazanan, kaybeden yok...

Bir zaman gelir, en yenilmez olur; dünyaları yaratır kocaman olursun...

Sonra bir an gelir o yaratığın dünyaların altındasın.

Zıtlıklar alanı bizim dünyamız; her şey iki... Güzel-çirkin, iyi-kötü, zengin-fakir, tembel-çalışkan... Var mı bir üstünlük? Bugüne kadar edindiğim deneyimlerle rahatça diyebilirim ki “yok”...

Olamaz da. “Yegane yaratılış farkındalığı” diyorum buna. Hayatı böyle anlamlandırmanın neşesini sürüyorum. Bir gün kazanır; bir gün kaybedersin dengesinde. Bu aşamaya gelinceye kadar direnmedim mi, çabalamadım mı? Aslına bakarsan epey bir uğraştım da. Sonuç mu? Bir “hiç”. Umutsuzluğun hiç’i değil bu. Tam tersine kazanımların “hiç”i.

Farkındalığa ulaşmanın getirmeye başladığı bu “hiç”lik duygusu, aslen kavgaların, sürtüşmelerin, rekabetin, savaşın “hiç”i. Dirençlerin, ben’lerin “hiç”i.

Hayatıma eklediği ise, yargısızlık... Ve en önemlisi denge...

Sizin alınız al inandım

Sizin morunuz mor inandım

Tanrınız büyük amenna

Şiiriniz adamakıllı şiir

Dumanı da caba

Bütün ağaçlarla uyuşmuşum

Kalabalık ha olmuş ha olmamış

Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum

Ama sokaklar şöyleymiş

Ağaçlar böyleymiş

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de

Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

Yan gelmişim diz boyu sulara

Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum

Hiçbirinizle dövüşemem

Benim bir gizli bildiğim var

Sizin alınız al inandım

Morunuz mor inandım

Ben tam kendime göre

Ben tam dünyaya göre

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

TURGUT UYAR

Fot: Teoman Murat Demiroğlu

Share