Güzel bir eğitimin ardından...

Fot: Ufuk Tozelik

Sınırsızlıkta sıkışmış kozanın içinden çıkma savaşında bir adım daha atmanın neşesindeyim. Olağanüstülüğün kaçıklık çizgisinde tutunan ben artık bunun ne kaçıklık ne de normallik tanımıyla değerlendirmiyorum. Zira bu hayatın tek bir normali yok! J Belki de bundan öte normal görünmeye çabalayanı var enteresan bakış açımla...

Herkes normalliğini yaşayadursun kendince, ben normal olmayanın kahkahasındayım. “Aman ne güzelmiş”  böylesi. Sorgulamadan, yargılamadan, kendine iyi gelenle beraber, zihnini yormadan, düşünceler, bakış açıları arasında kaybolmadan akanla beraber direnmeden gitmek.

Sadece akışa izin vermek...

Her şeyin olacağına ulaşacağı sonuçlara odaklanmadan neşeyle yaratabilmek. İzin verip salınarak yürüyebilmek. Bir yaprak gibi diye örneklendirmiştim geçen gün yazımda. Aynen bir yaprak gibi kalabilmek.

Hafta sonu eğitimdeydim yine. Kendimi sınırlandırıp hapsettiğim bir konunun eğitimi. Olağanüstülüğü kabul etmenin eğitimi. Bu dünyada yalnızca görünen değil de görünmeyenin de gerçekliği. Aslında her zaman bir arada olduğumuz inkarda yaşadığımız korkuları bıraktım bu eğitimde. Berna Şirin ve katılan diğer arkadaşlarımla bambaşka bir boyutun kapısını araladık.

O boyutta var olanla nasıl anlaşılır deneyimledik. Kendimce muhteşem yetenekler açığa çıktı. Normal olanın sınırlandığı bu yetenekler aslen ayakta tutan bizi; kiminde bir sanat eseri, kiminde el emeği, kimin de ise bir yemeğin lezzetinde açığa çıkan... Herkeste olan, kiminin ise hala normal sınırları içerisinde arayıp da bulamadığı.

Sınırlar, bakış açıları, yargılar kalktıkça alttan çıkan sen bambaşka...

Bu hafta beni bu eğitim konusunda cesaretlendiren, gitmem için destekleyen herkese binlerce kere teşekkürler. Berna bu katkı için teşekkürler. Hayatımda yeni bir sayfa daha açıldı.

Katkıların artarak çoğalması için başka neler mümkün?

Fot: Ufuk Tozelik 

Share