Hayatı bir çocuk neşesinde yaşamak

“Hayatı bir çocuk neşesinde yaşamak” dedim bugün kendime. O neşeyle var olmak, sadece bir oyuna takılı kalmak. Uyanır uyanmaz hemen başına oturmak, kaldığın yerden devam etmek.

Bir çocuk neşesinde sevebilmek, meraklı gözlerle etrafa bakınıp yeni olan her şeye ilgi duymak. Denemek, sevmek; sevmemek. Sonra bir daha denemek.

Bir çocuk neşesinde üzülmek; kısacık, kinlenmeyen, hemen bitiveren.

Neşeyle başlamak hayata başka. Gülümseyen enerjiyi herkese yayabilmek. En sevdiğim sinirlenmemek mesela. “Geçmişte ne çok beni sinirlendiren vardı” farkındalığında hala olabilecek olanı yumuşak bir gönülle kabullenmek.

Hayatı endekslediğimiz beklentilerin yarattığı sisin ardından açılan temiz hava ve boşluğu kucaklıyorum. Hani acayiplikler dünyasının kavga eden varlıklarından sıyrılmış öylece kendi halinde salınan bir yaprak gibi. Ya da kabarmaya inat esen rüzgarla yükselen dışarıdan bakınca kabarıp alçalan dalgaların içeride ise temizlenen bir deniz dibinin yaşayanı.

Bu hayatı buradaki realitesinde değil de; tüm alanlarında yaşamanın verdiği neşeyle kucaklıyorum. Bugün biraz daha taşıyorum, çocukça neşesinde alıp kabul ettiğim yaşamın mucizeleriyle çoğalıyorum.

Bundan daha iyi nasıl olur?

Başka neler mümkün?

Fot: Teoman Murat Demiroğlu

Share