Hayaller

Bugün hayallerden bahsetmek istedim. İçimden geldi. “Şimdiki aklım olsaydı hayallerim beni nereye götürürdü?” diye düşündüm sabah.

Şehrimde etkili olan kar yağışının insanı cezbeden büyüsü de beni bir anda hayallere çekmiş ya da her akşam oğlumla okuduğumuz Elif Şafak’ın “Sakız Sardunya”sı da beni yeniden hayaller kurmaya yönlendirmiş olabilir.

Çocukların kitap okuyarak 

daha da yaratıcı olabileceklerini anlatan, 

hayal güçleri üzerinden kurgulanmış bir kitap

Her akşam bir bölüm okuyarak ilerlediğimiz kitabımızı dün akşam bitirdik. Arada belirtmeden geçmeyeyim, son dönem okuduğum en keyifli kitaplardan biri. Sakız Sardunya’nın başından geçenler; çocukların kitap okuyarak daha da yaratıcı olabilecekleri, hayal güçleri üzerine kurgulanmış. Her sayfasında okurken aslında kendini de buluyorsun. Sadece çocuklara yazılmış bir kitap olmadığını düşünüyorum.

Zaten biz büyüklerin çocuklardan daha çok hayal gücüne ve yaratıcı güce ihtiyacı var. Zira onlar doğal yapıları gereği zaten buna alışkın, inanılmaz bir güç var içlerinde. Ya büyükler...

Hayallerim denizle örtüşüyor benim… Deniz bana hep hayaller kurduruyor… (Gemlik-özgür martı)

Neşelenmeyi, mutlu olmayı, hayal kurmayı unutmuş büyükler. Her çocuk hikaye yazar, ya her büyük yazar mı? Yoksa sadece kendi yaşamının gündelik telaşları, özlemleri, karmaşası, yorgunluğu mu kucaklar onları. Pek azının böyle bir seçim yapma şansı olduğu düşünülür oysa hayallerin bulunulan durumla çok da ilgisi yoktur. Hayaller sana, bana, aslen kendine ait.

Ne zamandır hayaller salınıvermiyor dünyaya. Hayaller sadece öz’e aitken; bir şekilde uzaklaştık onlardan galiba. Çocuklarda hayal dünyasının öğrenilen bakış açılarıyla birlikte köreldiğine inanırım ben. Her birimizin yaşadığı döngü bu aslında. Çocukken her şey erişilebilirdi, sınırları yoktu. Sonra büyüdükçe sınırlar çıkmaya başladı. Hayaller kısıldı kaldı bedenlerde. Bir süre sonra da unutulup gitti. Öyle coşkulu, neşeli, mutlu hayaller yerini sadece sahiplik dürtüsüne bağlı; koşul beklentilerine bıraktı sanki.

Aldığım bir eğitimde karşılaşmıştım. Mutlu olmayı koşullara bağlamak. Sahipliklere dayandırmak. Oysa hayallerin sahiplikle bir ilişkisi yok. Ya da mutluluk koşulla sınırlandırılabilecek bir akış değil. Kendiliğinden de vazgeçtik. Büyükler dünyasının alışılmış, öğrenilmiş kalıpları hakim oldu. Sonra bunu değiştirmek adına küçük adımlar atılmaya başladı. Günümüzde bunun daha da arttığını düşünüyorum.

Geçmişte farkındalık düzeyleri bu kadar yüksek değildi. Oysa şimdilerde oluşan daha farklı çoğu insan hala belli kısır döngülerin içerisindeyken mutlu olmayı, bağımlılıklarla özdeşleştirmeyenler farklı çıkış yolları aramaya başladı. Çünkü mutlu olmak seçim. Çevresel bileşenleri devreden çıktığında mutluluk kendi adına vereceğin bir karar. Enteresan bakış açımla bir hayalperest olarak mutluluk aynı zamanda pek çok şeyin döngüsünü de değiştirebilecek bir anahtar.

Hiçbir şeye, bağımlı olmadan sadece kendin istediğin için mutlu ol. Sadece hayallerin izin veriyorsa buna şimdilik, izin ver seninle birlikte orada büyüsün tıpkı çocukluktaki gibi…

Fot: Hande Demiroğlu 

Share