Duygular...

Duygulardan işlemek, onların üzerinden belirlemek yaşamı. Aslında istemeden gelişen bir süreç. Devamlılığı getiren, aynı zamanda tıkanıklıkları da oluşturan onlar.

Kendi akışında duyguların liderliğinde ilerlemek. Onların yönlendirmeleriyle inişler çıkışlarda kalmak. Seni yönetmesine izin verip, onların akışıyla devamlılığı getirmek. Sonra yine onların baskınlığıyla kalakalmak.

Duygular bir yerde izin verdiğin ölçüde yönetici. Çocuklukta çok da bilinmeyen üzerine zamanla yerleşen deneyimlerle gelişen insanoğlu gerçekliği. Her bir yaşanmışlıkla yenileriyle tanışılıyor galiba. Bu nedenle hepsinde bir ilk var.

İlk aşk, ilk korku, ilk hüzün, ilk mutluluk vs... O ilkler de kalır öylece. Git desen de seninle yaşamınla devam eden birer an olarak kazınır hafızaya.

Kimi ilkler bilinçaltında dinlenmeye bırakılır, kimileri an tazeliğinde tutulur anılarda. Zaman her bir yaşanmışlıkla her birinin üzerine bir yenisini daha ekler.

Büyüyüp gelişen beden, her bir duygunun deneyimiyle daha da gelişir. Bu nedenledir sanırım; yaşı büyük olanların olgunluğu.

Yaşanmışlık, milyonlarca deneyimle bütünleşmiş duygunun harmanı yapar ruhu. Biraz daha katı, biraz daha yorgun, biraz daha alıngan. Hele ki yaşanmamış ama ucundan kıyısından tanışılıp gıpta edilmişse son nefese kadar kalır akıllarda.

Gençken öyle mi? Hiç bitmeyecek gibi heyecanlı, hiç gitmeyecek gibi güvenilir... O duygu senin, bu duygu benim dolaşılır deneyimler boyunca. İşte o zaman kavrar ruh, istediğini istemediğini; sevip sevmediğini; korkup korkmadığını.

O zaman vücut bulur farkındalıkla. Geçmişin sınırlılığı; geleceğin kaygısıyla çırpınır genç olan yürek. Hep bir başkasının onu duyup da görebilmesi umuduyla; sarılır dört bir yandan tutunduğu amaca. Kimi gerçekleşen, kimi gerçekleşmeyen bir sürü deneyimi toplar olur o da.

Sonra sonra bir bakar ki deneyimlenmiş ruha dönüşmüş zamanla...

Ardından gelene öncü olmuş buluverir kendini. 

Ruh yaşlanmaz, o hep aynı heyecanda...

Share